Գիշերը լուսադեմին մեկը մեր տան դուռը ջարդում էր.
Վախից չբացեցի, բայց 2 րոպե հետո պատուհանից սենց բան տեսա․․․Դրա նից հետո էլ չեմ ուզում էս շենքում ապրեմ։
Վախից քարացել եմ, էլ վրաս հալ չկա: Ինչ էղավ էսօր գիշեր, էլ արդեն անհնարին է դարձնում իմ՝ էս մեր շենքում ապրելը:
Իրոք հիմա որ պատմեմ, թե ինչ է պատահել, դուք էլ չես կարողանա անտարբեր անցնել:Ծնվածս օրվանից մեր շենքում եմ ապրում ու ապրել: Ոչ մի անգամ սենց բան չեմ տեսել, նման բանի ականատես չեմ եղել:
Ուրեմն՝ գիշերը մեզ համար քնած ենք, մեկ էլ լսում ենք, որ մեկը մեր դուռը ջարդում է:Էնպես էին թակում, որ էդ ձայներից եմ արթնա ցել:
Դիտանցիք նայում եմ, տեսնում՝ ոչ ոք չկա: Ապշում եմ ու միաժամանակ շատ վախենում, բայց դե ի՞նչ անեմ. ոչինչ չեմ տեսել, որ մեկ ին դիմեմ, օգնություն խնդրեմ:Էլի են ծեծում դուռը, ես էլ էդ օրը թարսի պես տանը մենակ եմ, մամաս ու պապաս էլ՝ հանգստանալու՝ Եգիպտոս:
Ինչ ասես, որ չմտածեցի էս վերջին դեպքերի հետ կապված, բայց մի քանի րոպե հետո, երբ որ պատուհանից նայում էի՝ տեսնեի՝ էդ ով էր դուռս տենց ջարդում, տեսա, որ մեր հարևանի աղջիկներից մեկին գրկած տանում են եևրկու ուրիշ կին;
Խեղճ աղջիկը վատացել էր, օգնություն էր պետք, ես էլ հիմարի պես էս վերջին դեպքերից վախեցած սենց ինձ պահեցի: Էլ չեմ ուզում էս շենքում ապրեմ, ամաչում եմ:
