Նստած եմ հիվանդանոցում՝ մորս պալատում, եկել էի նրան տեսակցելու:
Կողքի մահճակալին պառկած է մի տա-տիկ, մոտ 90 տարեկան: Նրա մոտ գալիս է ամուսինը,ծեր պապիկ՝ ոտքերը մի կերպ քաշ տալով:
Հին գունաթափ եղած տոպրակից հանում է պարզ սնունդ, որն ինքն է պատրաստել. քերած խնձոր՝ բանկայի մեջ, եփած հավ՝ մանր կտրատած, որ տատիկին հարմար լինի ուտելը և ծամելու կարիք չլինի:
Նրանք գրեթե չեն խոսում: Ծռված պապիկը նստում է կնոջ մահճակալի կողքին դրված աթոռին և ուղղակի բռ-նում է նրա ձեռքը…կարծես, եթե բաց թողնի այն, ապա տատիկն ընդմիշտ կհեռանա…
Եվ ես սկսեցի մտածել, թե երիտասարդներին, ովքեր լի են ուժով և առողջությամբ, ինչն է խանգարում միմյանց այդքան ձերմ վերաբերվել…
Չէ որ գալու է ժամանակը, երբ բոլորն էլ դառնալու են ծեր և անօգնական:
Որքան կարևոր է, որ կողքիդ ունենաս այնպիսի մտերիմ մարդ, հարազատ հոգի, ով մինչև վերջին օրերը՝ վերջին ուժը չխնայելով, բռնի քո ձեռքը և վա-խենա բաց թողնել…
ԱՂԲՅՈՒՐ
