Երբ հարսս զանգեց ու հայտնեց, որ հանգստի մեկնելիս ես էլ պետք է նրանց հետ գնամ, ուրախո ւթյանս չափ չկար, սակ այն հասնե- լով տեղ ուրախությունս ավարտվեց․․․Այդ 7 օրը երազում է տուն վերադառնալու մասին։
Չեք պատ կերացնի, թե որքան երջանիկ էի, երբ զանգեց հարսս ու ասաց, որ մի քանի օրից բոլորս միասին մեկնում ենք հանգս տանալու:Պատմեց, որ արդեն ինձ հա մար էլ են ուղեգիր վերցրել, մնում է փասթա թղթերի հետ կապված մի քանի հարց լուծել և վերջ:
Իսկ նախապես չէին ասում, որ ինձ անակ նկալ անեն:Ես ոգևորվ ած զանգեցի քրոջս ու ընկերո ւհուս, պատմեցի, թե ինչ ուրա խալի բան է եղել: Հատկապես նրանք երկուսն էլ չէին հավ անում հարսիս, ասո ւմ էին, որ կեղծավոր է, բոլորին վերևից է նայում:
-Տես նում ես՝ ինչ լավ տղա ունեմ, իսկ հարսս… անակն կալ են արել…
Վերջապօես եկավ այդ բաղձալի օրը: Վաղ առավոտյան դուրս եկանք տնից: Երբ հասանք ծովի մոտ, տեղս չէի գտնում. առաջին ան- գամ էի այն տեսնում: Ամեն ինչ շատ լավ էր՝ մինչ հաջորդ առավոտ:
Հարսս երկու թոռներիս բերեց իմ համար, իսկ ինքը հետ գնաց: Երեխաների հետ մնացի մինչ ժամը 1-ը, մինչև որ նրանք բարեհաճեցին արթնանալ: Մինչ այդ ես իմ գումարով թոռներիս համար սնունդ գնեցի ու բերեցի, դե հո քաղցած չէի թողնի:
Այդ մի քանի ժամը ինձ համար սարսափի էին նման. 4 և 6 տարեկան տղաները ցատկում էին իմ ամբողջ մարմնի ու գլխի վրա, երևի նրանց ոչ ոք դիսցիպլինա չի սովո րեցրել տանը:
Հույս ունեի, որ հետո կհանգս տանամ:Միասին ճաշ եցինք սրճա րանում, ու հարսս որդուս հետ որոշ եցին ռոման տիկ զբոսանքի գնալ, բնականաբար՝ երեխա ներին ինձ մոտ թողնելով:
Երեկոյան կրկին իմ հավաքած թոշակով սնունդ բերեցի, դե հո գումար չէի ուզելու որդուցս, առանց այն էլ ուղեգիրս նրանք էին գնել:
Երեխաներին իմ համարում պառկեցրի քնելու: Նրանք այնքան էին հոգ նել, որ ժամը 7-ին արդեն ուժա սպառ էին, հետև աբար առա- վոտյան արթնացան 6-ին:
Պատո ւհանից տեսել էի, որ անհոգ սիրահա րները եկել էին 5-ի կողմերը, ու պարզ է, դեռ պի տի քնեին ու քնեին:7 օր երազում էի տուն գնալու մասին: Սա ոչ թե հանգիստ էր, այլ ստրկություն:
Իմ տարիքի կնոջ համար դժվար է երեխաների հագուստը ձեռքով լվանալը, կերակրելն ու քնեցնելը, զբոսնելը:
Նրանք չարուկ են, փախնում են այս ու այն կողմ: Ծովի ափին անգամ 5 րոպե չէի կարողանում նստել, որովհետև անդադար վազում էի նրանց հետևից, որ հան կարծ չխեղդ վեն:Գոնե երեխաներին թողնեին ինձ մոտ, Երևանում:
Ես սեփ ական տան մեջ եմ ապ րում, ունեմ բակ, ինձ համար այդպես ավելի հարմ ար կլիներ: Բայց ոչ, նրանց համար կար ևոր էր, որ տղաները լողանան ծովում, իսկ իմ մասին ոչ ոք չէր մտածել…
Հիասթափված վերադարձա տուն… Այնքան գումար եմ ծախսել, որ կարող էի դրա փոխարեն Հայաստանում առողջարան գնալ: Իսկ հիմա ստիպված եմ բուժվել ու պայքարել բարձր ճնշման դեմ:Որդիս զգաց, որ մի բան այն չէ ու ասաց.
—Եթե թոռներիդ հետ մի քիչ շատ ժամանակ անցկացնեիր, հիմա այսպես չէր լինի: Տանում ենք հանգստանալու, էլի դժգոհ ես: