Դրանից հետո սկեսուրը բառ անգամ չասաց։
Եվ ոչ ոք ոչինչ չմեկնաբանեց Իմ հարեւան Անին 27 տարեկան է, նա շատ քաղցր, հանգիստ, ժպտերես աղջիկ է։ Հաճախ է նա ինձ հրավիրում համտեսելու նոր թխվածքները:
Նա սիրում է թխել տորթեր, ռուլետներ, կրուասաններ, թխվածքաբլիթներ… Ես հատկապես հիշում եմ նրա «Նապոլեոն»-ը. այն աննկարագրելի համեղ էր: Երեկ ես հանդիպեցի նրան և պատվիրեցի տորթ պատրաստել ընտանեկան տոնի համար: Նա սրտնեղած էր և կիսվեց ինձ հետ:
Նախորդ օրը նա տորթ Նապոլեոն էր պատրաստել, երեկոյան նրանց տուն հյուր էր եկել ամուսնու քույրը և խանութից գնված տորթ Նապոլեոն էր իր հետ բերել:
Միասին սրճել էին ու համտեսել երկու Նապոլեոնները: Սկեսուրը սկսեց գնել դստեր գնած խմորեղենը, ասաց, որ այն հատուկ բաղադրատոմսով են պատրաստում, և ասել հարսին, որ նա միայն մթերքն է փչացնում և համեղ չի թխում:
Անին լուռ վերցրել է իր թխած տորթը և նետել աղբամանը։ Դրանից հետո նա հանգիստ դեմքով նստեց սեղանի մոտ և ասել. «Մայրիկ, քեզ դուր չեկավ իմ թխած տորթը»:
Դրանից հետո սկեսուրը ոչ մի բառ չի ասել։ Իսկ Անիի ամուսինը լավ մարդ է, ասաց, որ ամեն ինչ ճիշտ է արել։ Ես Անիին հանգստացրի ասելով, որ նա շատ համեղ է պատրաստում, պարզապես սկեսուրը չի ցանկանում նրան գովել:
Եվ ինչու՞ է այդպես, սկեսուրը պետք է ուրախ լինի և փառաբանի Տիրոջը, որ իրեն այդպիսի շնորհաշատ հարս է բաժին հասել, բայց նա մի գլուխ փնովում ու նախատում է նրան: Անիի փոխարեն ես էլ նույնը կանեի:
