Ծերությունը սարս ափելի բան է: Բոլոր օրենքներով՝ գրված և չգրված, տարեց մարդիկ արժանի են հարգանքի,խնամքի և հոգատարության։ Նրանք փորձ ունեն, նրանք իմաստուն են…
բայց հարգանքի փոխարեն հաճախ դառնում են լքված, անհարկի ու մոռացված։ Երիտասարդ հարազատներն ու նույնիսկ երեխաները անհետանում են իրենց կյանքից՝ չմոռանալով խլել այն ամենը, ինչ կարող են տանել։
Տատիկները միայնակ են տառ ապում, հիվա նդանում ու չգիտեն, թե ումից օգնություն խնդրեն։Հրանուշ տատիկը նստած էր սենյակում և գուլպա էր գործում։
Նրա հարսը ներս մտավ առանց թակելու. -Մամ, պատրաստվիր: Մենք պետք է գնանք: -Դու ինձ չէիր զգո ւշացրել, աղջիկս, — տխուր պատասխանեց տատիկը: Նա հասկացավ, թե ուր կարող էր հարսը տանել իրեն, բայց հույսով նա հարցրեց. — Իսկ ուր: -Կտեսնես,- ժպտաց հարսը,- կարծում եմ քեզ դուր կգա: Տատիկը բան չասեց, իմաստ չկար։
Նա դեռ հիշում էր այն ժամանակները, երբ որդին ողջ էր և հարսը պարտավոր էր բացատրություն տար իր արարքների համար: Բայց երբ նա հիվանդացավ, նրա բու ժման համար հսկայական գումարներ էին անհրաժեշտ։ տատիկը ծախեց իր բնակարանը առանց մտածելու որդու բու ժման համար, բայց ապարդյուն:
Նա հիմա ապրում էր հարսի ու որդու բնակարանում:Նա ու հարսը լավ հարաբերություններ չունեին։ Սակայն նրանք իրենց թույլ չեն տվել նաև կռ վել։ Երկուսն էլ իրենց պարկեշտ էին պահում։ Տատիկին պ աշտում էր տատիկի միակ թոռնուհին։ Եվ այդ սերը փոխադարձ էր։ ճանապրհին տատիկը քիչ էր մնում արտասվեր: Սակայն նա իրեն կարողացավ զսպել:
Ճանապարհին նրանք դպրոցից վերցրին թոռնուհուն: Հարսը մեքենան քշեց մի գյուղ որտեղ սեփական տոսւն էր առել: Հարսը հիշում էր, որ ամուսինն ասել էր, որ գյուղում սեփական տուն ունենալը մոր երազանքն է և հարսը որոշել էր իրականացնել: տատիկը դա տեսնելով երջանկությունից արտասվեց:
աղբյուր
