Մանկատանը հայտնվելուց որոշ ժամանակ անց մեզ մոտ եկավ մի բարեկամ, ով մեզ տարավ իր մոտ՝ մորս հորեղբոր աղջիկը։ Նա այդ ժամանակ ընդամենը 21 տարեկան էր: Նա ուսանող էր, ուստի երկուսիս էլ պետք է տաներ այն քաղաք, որտեղ սովորում էր։
Այսպիսով, ես և եղբայրս հայտնվեցինք Վիննիցայում: Նա մեզ բերեց հանրակացարան, որտեղ նա սենյակ էր վարձել:
Մինչ մորաքույրս աշխատում ու սովորում էր, հարևանները մեզ պահում էին։ Ինչ-որ կերպ նա ինձ լավ գիմնազիա ընդունել տվեց, ստիպված էր կրտսեր եղբորս իր հետ տանել աշխատանքի: Այսպես էինք ապրում։
Ես հազվադեպ էի տեսնում նրան լիարժեք քնած: Բայց մենք միշտ լավ էինք հագնված, խնամված ու սնված։ Դպրոցական ցանկացած ելույթի համար մենք ունեինք լավագույն հանդերձանքը, որը կարում էր նա իր ձեռքերով:
Չգիտես ինչու, ես շատ էի վ րդովվում, երբ եղբայրս նրան մասյրիկ էր անվանում։ Մորաթրոջս անձնական կյանքի մասին խոսք անգամ չէր կարող լինել, մեր պատճառով նա մե րժում էր բոլոր տղաներին, չնայած շատ գեղեցիկ աղջիկ էր։
Բայց ճակատագիրը նրան տվեց արժանի երջանկությունը: Աշխատանքի ժամանակ նա կարողացավ հանդիպել իր ճակատագրին:
Սա մի մարդ էր, ով ապահովում էր ինձ և եղբորս և նույնիսկ փոխարինեց հորս։ Ես նրան առանձնահատուկ քնքշանքով եմ հիշում։ Ես սովորել եմ արտերկրի լավագույն բուհերից մեկում, այժմ աշխատում եմ մի խոստումնալից օֆֆիսում, որի մասին ժամանակին չէի կարող երազել։ Եղբայրս սովորում է Հայաստանում՝ որպես բժ իշկ։
Այն ամենի համար, ինչ ունենք, պարտական ենք միայն մորաքրոջս։
Ես չկարողացա զսպել իմ զգացմունքները, երբ տեսա նրան սպիտակ հարսանեկան զգեստով, իսկ հետո երբ գրկեցի նրա դստերը։ Մեկ տարի անց նա նաև որդի ունեցավ։ Իսկ երեկ մորաքույրս մա հացավ, ինքն ու ամուսինը վերադառնում էին ծնողների մոտից ու վ թարի ենթարկվեցին։
Ցա վոք, նրանցից ոչ մեկին չի հաջողվել փրկել։ Եվ այսօր ես վերադառնում եմ Հայաստան՝ վերջին հրաժեշտը տալու։
