Տաք եղանակին Քրիստինեն դեռ դիմանում էր և փորձում տնօրինել տնային տնտեսությունը, իսկ հետո նա շատ հի վանդաց ավ: Նա լիովին հյուծվել էր առանց օգնության:Նա նստեց նստարանին և բ ողոքեց ընկերուհուն.- Չգիտեմ, ինչ անեմ հետո:
Առ ողջությունս այն չէ, իսկ շուտով ձմեռը կգա: Ես նույնիսկ ինքս չեմ կարողանա վառել վառարանը։ Տունը կլցվի ձյունով, իսկ ես կմ եռնեմ։
-Այո, սիրելիս, դու այստեղ ձմեռը չես դիմանա: Հեռագիր ուղարկիր քո աղջկան, թող ընդունի քեզ ձմռանն իր բնակարանում։ Նա մեծ բնակարան ունի, ամուսինը լավն է, մտածելու բան չկա, նրանք ապրում են այնտեղ և չեն հիշում քեզ։ Նաև թոռներիդ կտեսնես, ենթադրում եմ, որ բավականին մեծացել են,- պատասխանեց հարևանուհին։
Աղջիկը դեմ չէր, մայրիկին ուղղված նամակում գրել էր, որ իրեն սպասում են։
Քրիստինեն արագ պատրաստվեց և փոստով ուղարկեց իր իրերը, որպեսզի չտանի: Պարզապես նրա հոգին անհանգիստ էր, նա քայլում էր կիսագիտակից ու կասկածում, թե արդյոք ճիշտ որոշում է կայացրել։ Որպեսզի մոռանա և շեղվի, նա աղոթեց Աստծուն և մի բան խնդրեց՝ պարզապես չմե ռնել օտար երկրում: Մեկնելուց առաջ Քրիստինեն մտավ այգի, զննեց դեղին տերևներով պատված տարածքը և ընկղմվեց դա ժան հիշողությունների մեջ:
Նրա աչքերից արցո ւնքներ հոսեցին, ոտքերը դո ղացին, նա շտապեց նստել նստարանին։ Այս տունը նրա աշխարհն է, նա այդքան էլ չէր ուզում լքել այն։ Նա հարևանուհուն խնդրեց հոգ տանել տան մասին և նստեց ճանապարհին:
Նա լուռ էր և միայն հայացքներ էր փոխանակում իր հարևանուհու հետ, որպեսզի չփոխի իր կարծիքը: Նա վա խեցած էր։ Նա հասկանում էր, որ դուստրը նրա չի բերի գյուղ,եթե հանկարծ քաղաքում մա հանա, այնտեղ կթա ղի նրան։
Նա նայեց պատուհանից դուրս և մտածեց, որ ամեն ինչ կարծես թե լավն է, բայց ամենևին էլ երջանիկ չէր։ Երեխաները հեռացել են, և այժմ նա ստիպված է ծերության մեջ թափառել աշխարհով մեկ։
Նա այլևս չի հիշում, թե երբ էին բոլորը հավաքվել։ Նա կցանկանար խոսել տղայի և աղջկա հետ, հետո մա հանալ։Նա դուրս եկավ տնից, վերջին անգամ հետ նայեց և հրաժեշտ տվեց լքված տանը։ Նա չկարողացա վ զսպել արց ունքները, քանի որ թողնում էր այն, ինչ իրեն հո գեհարազատ է։
