Անունս Անահիտ է, ու այն, ինչ վերջերս կատարվեց իմ կյանքում, ինձ հանգիստ չի տալիս: Ես ունեմ որդի, ում երկու ամսականից միայնակ եմ մեծացրել, քանի որ ամուսինս հեռացել էր ընտանիքից:
Մեծ ցավով եմ հիշում այն ամենը, ինչի միջով անցել եմ, երբ նոր էի մնացել մենակ՝ փոքր երեխան գրկիս…
Նախկին ամուսինս ամեն ամիս ալիմենտ էր վճարում, բայց չնչին գումար էր: Երեխային չէր տեսնում, ինձ ոչ մի հարցում չէր օգնում, որդու խնդիրները նրան բացարձակ չէին հետաքրքրում:
Երբ որդիս դարձավ 15 տարեկան, նախկին ամուսինս հանկարծ հիշեց, որ ինքը հայր է: Սոցկայքերում գտավ տղայիս, սկսեցին շփվել, մտերմանալ: Նախկին ամուսինս բիզնես ունի, ապահովված մարդ է, ու ինձ նման չի հաշվում ամեն մի դրամը:
Հոր հետ առաջին հանդիպումից տղաս նոր նոթբուքով տուն եկավ: Իսկ երկու շաբաթ անց… նա հավաքեց իրերն ու տեղափոխվեց հոր տուն:
Երբեք չէի մտածի, որ իմ որդին ունակ է նման աստիճանի դավաճանության:
Արդեն 3 ամիս է, ինչ որդիս հեռացել է: Ես գիտակցում եմ, որ հայրը ավելի շատ բան կարող է տալ որդուս, բայց չէ որ նա կարող էր շարունակել օգնել նրան՝ առանց ինձանից խլելու: Իսկ տղաս…ինչպես նա փոխեց իմ այսքան տարիների տված սերը, հոգատարությունն ու նվիրվածությունը՝ գումարի հետ:
Կարծում էի, թե արժանի մարդ եմ մեծացրել, բայց պարզվում է, որ ոչ…
Որդիս մի քանի անգամ զանգել է այս ընթացքում, բայց հետը խոսելու ոչ ցանկություն ունեմ, ոչ էլ էներգիա: Չգիտեմ՝ կկարողանամ արդյոք երբևէ ներել նրան…
