Զանգեցի հարևանիս ու ասեցի. Արամ, մենք պտի վռազի մեջ ամուսնանք, կյանքի ու մահվան հարց ա․․․Մենակ իմանաք ինչ պատ ասխան տվեց ինձ։Ես մա նկատան աղջիկ եմ մեծացել :
Ոչ մեկին նման ճակատագիր չէի ցանկանա։ Ընկերուհիներ չեմ ունեցել, սաղ ինձ ձեռ էին առնում : Բայց ես ինչ մե ղա վոր էի, որ պապա ու մամա չունեմ :
Դպրոցից հետո ընդունվեցի մանկավարժական ու հետո աշխատանքի տեղավորվեցի մանկատանը:Ես լավ գիտեմ, թե ինչ ա կատար վում մա նկատան էրեխեքի հոգում : Մի քանի տարի աշխատեցի, շատ էի սիրում էրեխեքին : Մի օր մա նկատուն բերեցին էրկու ախ պոր: Խեղճ էրեխեքին ճամբարից էին բերել :
Հերն ու մերը էրեխեքին ուղարկել էին ճամբար, իրանք էլ գնացել էին ծով :
Բայց վ ատ դեպք էր էղել ու երկուսն էլ կորել էին ծովում : Մեր տնօրենն ասեց, որ էրեխեքը ուրիշ հարազատ չունեն : Մեծը սաղ օրը տխ ուր ման էր գալիս, բայց փոքր ախպերը անընդհատ լա ցում էր, դաժե գիշերները քնի մեջ մորն էր կանչում : Գնացի տնօրենի մոտ ու ասեցի, որ ուզում եմ տղեքին որդեգրեմ :
Բայց տնօրենս ասեց, որ ինձ էրեխա չեն տա, մարդ չունեմ, տունս էլ փոքր ա :Դուրս էկա շենքից ու վռազ զանգեցի հարևանիս : Ես ու ինքը շատ մոտիկ ենք :
Ասեցի. Գոքոր, մենք պտի վռազի մեջ ամուսնանք : Խե ղճը մտածեց գժվել եմ, ասեց լու՞րջ ես ասում : Ասե ցի հա : Հելավ էկավ գործիս տեղը, սաղ բացատրեցի, ինքն էլ համաձայնվեց : Ասում ա, ես քեզ վաղուց եմ սիրում, բայց ռիսկ չէի անում ասեի :
Հիմա ապրում եմ տղեքիս ու մարդուս հետ : Ինձնից երջանիկ մարդ չկա :
