Կնոջս հետ ապրել ենք 12 տարի, 3 զավակ ենք ունեցել, բայց միայն վերջերս եմ իմացել, որ․․․Ուղղակի շոկի մեջ եմ։ Ունենք 3 երեխ ա:Ժամանակի հետ միմյանց հանդեպ սառեցինք իսկ հետո ես ուրիշ կնոջ հանդիպեցի:Սիրահարվեցի: Դե դա ինչպես է լինում…մեզ մոտ սիրավեպ սկսվեց, շատ աննկատ:
Հանդիպում էինք երկար ժամանակ, իսկ հետո էլ մի օր ասաց.
-Կամ ամուսնալուծվում ես, կամ մենք բաժանվում ենք: Խոսեցի կնոջս հետ, որքան հնարավոր էր հանգիստ բացատրեցի:
Անսպասելի էր,բայց նա ոչ գոռաց, ոչ արտասվեց: Ասաց, որ կարող եմ հավաքել իրերս:Դասավորում եմ հագուստս, տեսնում եմ՝ նա էլ երեխաների իրերն է լցնում ճամպրուկի մեջ:Ասում է.
-Իսկ դու հույս ունեի՞ր, որ պիտի գնաս, հանգիստ ապրես, իսկ երեխաների մասին էլ միայն կիրակի օրերին հիշե՞ս:
-Ոչ, սիրելիս:
Հիմա դու ունես լիարժեք ընտանիք. ավելի լավ է, երեխաները դեռ քեզ հետ մնան:Եթե ինձ լքում ես, անձնական կյանքս դասավորելու հնարավորություն տուր:Ասում է, իբր երեխաների համար պատասխանատվությունը պիտի հավասար կիսենք, չէ որ նրանք մեր եր կուսինն են:Պարզվում է, այսքան տարի հրեշի հետ եմ ապրել.
ինչպե՞ս մարդ կարող է լքել երեխաներին՝ անձնական կյանքը դասավորելու համար…Հիմա ինչպես այս ամենը բացատրեմ սիրելիիս:
