Բժիշկն ասեց, որ ինձ քիչ ա մնացել ապրելու, 2-3 ամիս․ 2 ամիս անց զանգ ստացա․ Բժիշկս էր, վախենալով միացրեցի հեռախոսը ու․․․Նրա խոսքերից շոկի ենթարկվեցի, չգիտեի լացեմ, թե ծիծաղեմ
-Մոտավորապես 3 ամի՞ս, — չհավատացի ականջներիս:
-Կներեք, բայց…,- ձեռքերը տարածեց բժ իշկը:
Ես նման բան չէի սպասում: Հաստատ սա չէի սպասում: 3 ամի՞ս…էսքան կարճ ժամանա՞կ…Մտքերի մեջ վերադարձա տուն։ Մտատուն ու մարդուս ասեցի, որ մենք պետք ա բաժանվենք: Խեղճի աչքերը թռան ճակատին: Ասում ա. Գժվե՞լ ես, ի՞նչ բաժանություն, ինչի՞ համ ար: Ասեցի.
-Հետո կիմանաս:
Հավաքեցի իրերս ու գնացի ընկերուհուս տուն: Ինձ պետք է մենակ մնալ:Հասկացա, որ կյանքը իմ կողքով է անցել ու ես բան չեմ հասկ ացել իմ կյանքից: Ուզում էի վերջին ամիսները ապրել ինքս ինձ համար: Գիտե՞ք, հենց էդ ժամանակ զգացի, թե որքան կարևոր ա կյան քի ամեն մի վայրկյանը, րոպեն: Երբ ապրում ես ու քեզ թվում ա, թե շատ ժամանակ ունես, ուշադրություն չես դարձնում րոպե ներին:
Բայց հիմա ես ուզում էի ապրել ամեն վայրկյանը:Աղջիկս զանգեց, թե Մամ երեխուն բերեմ պահի, մենք գնում ենք զբոսանքի: Ասեցի,որ չեմ կարա, զբաղված եմ: Աղջիկս նեղաց ավ ինձանից: Հիշեցի իմ առաջին սիրուն, չամուսնացա այդ տղամարդու հետ, որովհետև ծնող ներս չէին հավանել նրան: Բայց հիմա հասկանում եմ, թե որքան սխ ալ եմ եղել:
Հետո սկսեցի հիշել,թե ոնց էի օր ու գիշեր տան գործ անում,վազում աշխատանքի,խոհանոցում ժամերով կանգնում գազօջախի առաջ: Ես ինձ համար չեմ ապրել: 2 ամիս անց հեռախոսիս զանգ եկավ, բժ իշկն էր: Վա խենալով միացրի: Ու բժ շկի ասածներից շոկ ապրեցի:
Պարզվեց,որ իմ անալիզները շփոթել էին ինչ որ պապիկի անալիզների հետ,ամեն ինչ խառնվել էր լաբորատորիայում:Ես ուշքի չէի գա լիս, փաստորեն ես առ ողջ եմ: Էդ օրվանից ես փոխվեցի ու սկսեցի կյանքին նայել ուրիշ աչքերով: