Կինը հետևում է փոքր տղային, ով ամեն օր վերցնում է մնացորդները իր ռեստորանից

ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ

Անահիտը միշտ նկատում էր երիտասարդ տղային, ով գալիս էր իր ռեստորան մնացորդները վերցնելու, բայց ինչ-որ բան նրա մեջ անհանգստացնում էր։

Մի օր նրա հետաքրքրությունը հաղթեց, և որոշեց հետևել նրան։

Անահիտի բացահաըտածը փոխեց նրա կյանքը։

«Քեզ համար հաջող օր է, տղա՛։

Մեզ մոտ շատ մնացորդներ կան, վերցրու որքան կուզես», – ասաց Սամվելը՝ ռեստորանի գլխավոր խոհարարը ։

Նա հաճախ մնացորդներ էր պահում Սմբատին, մի ուրախ տղայի, ով կանոնավոր կերպով գալիս էր։

«Հրաշալի է։ Իսկ իմ ընկերների համար էլ բավական կլինի՞»։

Սմբատի դեմքը փայլեց։

«Դրանից շատ էլ կա, ընկե՛ր», – պատասխանեց Սամվելը՝ նրան փոխանցելով փաթեթավորված սնունդը։

Սմբատը նրան շնորհակալություն հայտնեց ժպիտով և հեռացավ՝ պաշարը ամուր բռնելով։

Անահիտն այդ երեկո նկատեց այդ փոխանակությունը ։

Մինչ այդ, նա չէր հասկացել, որ դա կանոնավոր երևույթ էր։

Ինչ-որ բան Սմբատի մեջ հետաքրքրեց նրան։

Նա նման չէր ավանդական տնից դուրս եկած երեխայի ։

«Որովհետև նրան մնացորդներ էր պետք։ Ինչ պատմություն ունի նա»՝ մտածեց Անահիտը։

Արդեն մի քանի օր նրա հետևից էր գնում, և երբ նա վերադարձավ, Անահիտը որոշեց մոտենալ նրան։

«Բարև, երիտասարդ», – ասաց նա ջերմորեն։

«Այստեղ եկել մնացորդների համա՞ր»։

«Այո՛, տիկին!» – պատասխանեց Սմբատը՝ ուրախ։

«Կարո՞ղ եմ վերցնել այն փաթեթները, որոնք Սամվելը պահում է ինձ համար»։

Անահիտը ժպտաց։

«Այսօր քեզ մնացորդներ պետք չեն։ Ես հատուկ քո համար թարմ ուտեստներ եմ պատրաստել։ Անունդ ի՞նչ է»։

«Սմբատ, բայց բոլորը ինձ ասում են Սմբո։ Շնորհակալ եմ սննդի համար»՝ ասաց նա, դեմքը լի խոհեմությամբ։

«Սմբատ, ինչո՞ւ տանը չես ուտում։ Քո ընտանիքն ի՞նչ դժվարությունների մեջ է»՝ հարցրեց Անահիտը։

Սմբատը մի պահ վարանեց, ժպիտը խախտվեց։

«Ես ապրում եմ մանկատանը։

Այնտեղ կերակուրը քիչ է, ուստի գալիս եմ այստեղ։

Ձեր անձնակազմը շատ բարեհաճ է ինձ հետ»՝ ասաց նա և արագ հրաժեշտ տվեց՝ շտապելով հեռանալ։

Անահիտը չէր հավատում նրա պատմությանը։

Ոչինչ չէր կարողանում տեղավորել ներսում։

Այսօր նա որոշեց հետևել նրան։

Հեռվից նա հետևեց Սմբատին՝ ստուգելու մանկատունը, որտեղ նա պնդում էր, թե ապրում է։

Բայց նա կանգ առավ մի հասարակ տան դիմաց, թողեց սնունդը պատշգամբի վրա ու փախավ, մինչև որ չերևաց։

Հանկարծ, մի տարեցկին բացեց դուռը, վերցրեց ու ներս տարավ սնունդը ։

Անահիտը զարմացավ։

«Ո՞վ է այդ կինը։

Եվ ինչո՞ւ է Սմբատն իրեն սնունդ տալիս»՝ մտածեց նա։

Նա պատրաստվում էր մոտենալ տանը, երբ հանկարծ կարևոր զանգ եկավ ռեստորանից։

Հաջորդ օրը, Անահիտը հանդիպեց Սմբատին անմիջապես նրա՝ ռեստորան հասնելուց հետո։

«Սմբատ, ես գիտեմ, որ դու սնունդը չէիր վերցնում քեզ համար։Ցանկանումեմ լսել իրականությունը։ Ո՞վ է այդ կինը»։

Սմբատը գլուխը խոնարհեց, մեղավություն զգալով։

«Ստելու համար ներողություն եմ խնդրում», – ասաց նա։

«Նա իմ տատիկն է։

Նա միակ հարազատն է, ում որ ունեմ»։

Անահիտը զարմացավ։

«Եթե նա քո տատիկն է, ինչու՞ նրա հետ չես ապրում»։

Սմբատը խորը շունչ քաշեց։

«Երբ իմ ծնողները մահացան, դատարանը թույլ չտվեց, որ տատիկս ինձ խնամի, որովհետև նա չուներ բավարար գումար մեզ ապահովելու համար։

Ես մանկատուն ուղարկվեցի, բայց չեմ կարողացել անտեսել նրա դժվարությունները։

Այդ պատճառով էլ նրա համար սնունդ եմ տանում»։

Անահիտը խառը զգացողությունների հոսանք զգաց, միաժամանակ նաև պատկերացնում էր Սմբատի ապրած դժվարությունները։

Նա որոշեց հանդիպել Սմբատի տատիկին՝ Էդիթին, և բացատրել ամեն ինչ։

Երբ Էդիթը լսեց իրականությունը, նրա դեմքին արցունքներ երևացին։

«Սմբա՞տը։ Նա վերցնո՞ւմ է սնունդը։

Օh, իմ սիրելի տղա։

Անահիտը հանգստացրեց Էդիթին։

« Մի լուծում կա, որը կփոխի այս ամենը։

Թույլ տվեք օգնել Ձեզ»։

Անահիտը այցելեց մանկատունը և վերցրեց Սմբատի խնամակալությունը Էդիթի փոխարեն։

Բարեբախտաբար, գործընթացը հաջողվեց, և Սմբատին թույլ տվեցին իր տատիկի հետ ապրել։

«Դու վերադարձար ինձ մոտ իմ թոռնիկ», – ասաց Էդիթը, ով արտասվում էր շնորհակալությունից։

«Չգիտեմ, թե ինչպես շնորհակալ լինեմ»։

«Դուք չպետք է շնորհակալ լինեք», – պատասխանեց Անահիտը։

«Ես կորցրի իմ ծնողներին դեռ երիտասարդ տարիքում, այնպես որ հասկանում եմ, թե ինչքան կարևոր է ընտանիքը։

Ես միայն ուրախ եմ, որ կարողացա օգնել»։

Էդիթը ժպիտով նայեց Անահիտին։

«Դու արդեն այնքան շատ բան արեցիր մեզ համար, բայց միշտ տեղ ունես այստեղ։

Դու արդեն ընտանիքի անդամ ես մեզ համար»։

«Իմ կյանքի ամենակարևոր արտահայտությունն էր», – ասաց Անահիտը՝արցունքներին ազատություն տալով։

«Բայց մեկ այլ հարց էլ կա ։

Ես չեմ ուզում միայն օգնել։

Ես ուզում եմ լինել ձեր կյանքի մի մասը։

Ես նույնպես ընտանիքի կարիք ունեմ և ուզում եմ, որ Դուք ինձ որպես ձեր դուստր ընդունեք։

Սմբատի մասին ես հոգ կտանեմ՝ նրա կրթության և նրա բոլոր անհրաժեշտությունների»։

Էդիթը գրկեց Անահիտին ։

«Դու մի հրեշտակ էիր մեզ ուղարկված։

Մենք երբեք չենք մոռանա քո բարությունը»։

Անահիտը ժպտաց՝արցունքներն աչքերում։

«Դուք ինձ տվեցիք ավելին, քան ես կարող էի ձեզ տալ։

Ես վերջապես զգում եմ, որ ընտանիք ունեմ »։

Մեր հերոսները գործում են բարությամբ ու համբերությամբ։

Անահիտի որոշումը՝ օգնել Սմբատին ու Էդիթին հիմնովին փոխեց նրանց կյանքը ։

Ընտանիքը անգին է։

Սմբատի սերը իր տատիկի նկատմամբ և Անահիտի համակրանքը մեզ հիշեցնում են ընտանեկան կապերի կարևորությունը։

Փոքր, բայց բարի գործերը կարող են ունենալ խորը ազդեցություն։

Անահիտի պարզ քայլը՝ հետևել Սմբատին, հանգեցրեց մի գեղեցիկ նոր սկզբի բոլորի համար։

Rate article