Ես շատ զզվող եմ ու կապ չունի մայրս կլինի, քույրս, ամուսինս, թե սկեսուրս: Իրենց խմած բաժակով էլ նույնիսկ ջուր չեմ խմի:
Ինչ ամուսնացա անընդհատ լարված եմ, որովհետև սկեսուրս նենց բաներա անում, որ ախորժակս փակվումա: Մեկ էլ կմտնի խոհանոց չլվացված ձեռքերով կսկեի հացին ձեռք տալ, ուտելիքներին կպնել:
Իսկ որ ամենահավորնա կաթսան բացումա սկսում գդալով կաթսայի վրայից ուտել: Մի օր չդիմացա ասեց՝ «մամ ջան նստի լցնեմ կեր, տենց մի կեր, բոլորս էտ նույնն ենք չէ ուտում»:
Պտտվեց ինձ ասեց՝ «ինչ անենք, գործից եմ եկել սոված սատկում եմ, ինձնից չեն զզվում տնեցիները»:
Ես էլ չդիմացա ասեցի՝ ես զզվում եմ տենց բաներից չեմ կարողանում ուտել: Ասեց, չես կարում քո համար առանձին ամանով եփի: Հասկանալիա չէ, որ չեմ կարա ոչ մի բան ասեմ:
Ամուսնուս էլ հո չեմ բողոքելու ասեմ, գիտես մամադ ճաշը սենցա ուտում:
Չգիտեմ ուր էր, մի բան փոխվեր էս երկրում, սկսեինք մարդավարի ապրել ու աշխատել, տուն ստեղծեինք մեր համար առանձին, թե չէ սենց չեմ դիմանում էլ:
