Տալս աչքիս մոռացելա, որ ինքը արդեն քանի տարիա էլ էս տան անդամ չի, ամուսնացելա ու գնացելա էս տնից։
Հիմա ստեղի հարսը ես եմ, էս իմ տուննա, ու ամեն ինչ պետքա լինի իմ կանոններով, ոչ թե իրա։
Չգիտեմ ո՞նց հասկացնեմ, որ ինքը էս տանը արդեն հյուրի կարգավիճակում պետքա լինի, բայց իրա ուղեղը էդքան բանը չի մտնում։
Գալիսա ու սկսում հրամաններ տալ, ամեն ինչ ինքնա որոշում, մեր ընտանիքում ինչ լինումա կիսուրս առաջինը աղջկանա ասում։
Ու էդ ինձ մեղմ ասած զզվացրելա արդեն, ինչքա՞ն կարելիա։ Հա հասկանում եմ, որ իրա աղջիկնա, բայց էդքան տեղ տալ էլ չի կարելի, եկելա նստելա գլխներիս։
Ուզում ենք թազա մեբել առնենք, պիտի տալից հարցնենք, ուզում ենք մի տեղ գնենք, տալս հետներսա։
Է լ չեմ դիմանում, մարդուս էլ, որ ասում եմ արի առանձնանանք, նեղանումա։
